പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി പാരമ്പര്യവും അതിൻറെ വിശുദ്ധ ഭാഷയായ സുറിയാനി യും

പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി പാരമ്പര്യവും അതിൻറെ വിശുദ്ധ ഭാഷയായ സുറിയാനി യും

 ഡോക്ടർ മാർട്ടിൻ തോമസ് ആന്റണി

കത്തോലിക്കാ സഭയും അതിൻറെ വിശുദ്ധ പാരമ്പര്യങ്ങളും

 കത്തോലിക്കാ സഭ എന്നത് സാർവത്രിക സഭയാണ് അതിൽ 24 വ്യക്തിസഭകൾ ഉൾപ്പെടുന്നു.  ഈ സാർവത്രിക സഭയാണ് മാതൃസഭ. ഈ പറഞ്ഞ 24 സഭകളും സഹോദരി സഭകൾ ആകുന്നു. റോമിലെ സഭയും മറ്റു പൗരസ്ത്യ സഭകളും പരസ്പരം സഹോദരി സഭകൾ തന്നെയാണ്. ഇങ്ങനെ ഈ 24 വ്യക്തിസഭകൾ ഓരോന്നും വ്യത്യസ്തമായ ഭാഷകളിലും സംസ്കാരങ്ങളിലും വിശ്വാസ അനുഭവങ്ങളിലും ദൈവ രഹസ്യങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്ന 24 വിശ്വാസപ്രകടനങ്ങൾ ആയി നിലകൊള്ളുന്നു.  അതിനാൽ തന്നെ കത്തോലിക്കാ സഭ വിവിധ സംസ്കാരങ്ങളിലൂടെയും ഭാഷകളിലൂടെയും വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ദൈവീക വെളിപാടുകളുടെ പൂർണ്ണതയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു.

 കത്തോലിക്കാ സഭയിൽ ആകെ  6 പ്രധാന വിശ്വാസ പാരമ്പര്യങ്ങൾ ആണുള്ളത്. ഇവ റോമൻ അഥവാ ലത്തീൻ,  അലക്സാണ്ട റിയൻ, അന്ത്യോക്യൻ അഥവാ പാശ്ചാത്യ സുറിയാനി,  അർമേനിയൻ,  കൽദായ അഥവാ പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി,  കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിൾ അഥവാ ബിസെന്റൈൻ എന്നിവയാണ്.

 ക്രൈസ്തവികതയുടെ മൂന്ന് ധാരകൾ

 ക്രൈസ്തവികത എന്നത് ശ്ലീഹന്മാരുടെ  യഹൂദ-മിശിഹാനിക പ്രസ്ഥാനത്തിൻറെ തുടർച്ചയാണ്.സഭ പെന്തക്കുസ്താ ദിനത്തിൽ ഓർ ശലേമിൽ  പിറവിയെടുത്തു. അന്നത്തെ സംസ്കാരവും ഭാഷയും യഹൂദ മതപരവും അറമായയും ആയിരുന്നു. ഈശോമിശിഹായും ശ്ലീഹന്മാരും പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയവും അരമായ ഭാഷയായിരുന്നു സംസാരിച്ചിരുന്നത്. പിന്നീട് ഈ ക്രിസ്തീയ അറമായ ഭാഷ  എദേസ (Edessa)യിലും പരിസരപ്രദേശത്തും സുറിയാനി ഭാഷയായി വികസിച്ചു അങ്ങനെയാണ് സുറിയാനി ക്രിസ്തീയ ധാരയുടെ ജന്മം.

അതേസമയം റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിലെ ആധിപത്യഭാഷ ഗ്രീക്ക് ആയതിനാൽ ക്രിസ്തീയത അവിടെ ഗ്രീക്ക് സംസ്കാരത്തിലും ഭാഷയിലും വളർന്നു. മിശിഹായുടെ ശിഷ്യന്മാരെ ക്രിസ്ത്യാനികൾ എന്ന പേര് ആദ്യം വിളിക്കുന്നത് അന്ത്യോഖ്യയിൽ ആയിരുന്നു.  പിന്നീട് പടിഞ്ഞാറൻ റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിൽ റോമാ കേന്ദ്രമായി ലത്തീൻ ക്രിസ്തീയ  ധാര രൂപപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ ക്രിസ്തീയത 3 മുഖ്യധാരകളായി വളർന്നു- സുറിയാനി ഗ്രീക്ക് ലത്തീൻ.

 സുറിയാനി ക്രിസ്തീയ ധാര

അറമായ ഭാഷ സംസാരിച്ചിരുന്ന  ഈശോയുടെയും ശിഷ്യന്മാരുടെയും  യഹൂദ -മിശിഹാനിക  പ്രസ്ഥാനമാണ്  സുറിയാനി ക്രിസ്തീയ ധാരയുടെ ഉറവിടം.  ആദ്യ രണ്ട് നൂറ്റാണ്ടുകളോടുകൂടി  മിശിഹാ സംസാരിച്ചിരുന്ന ഭാഷ അറമായ ഭാഷ സുറിയാനിയായി രൂപംകൊണ്ടു. മിശിഹായുടെയും ശിഷ്യരുടെയും പ്രസ്ഥാനം  യഹൂദ മതത്തിലെ നാസറിൻ എന്ന വിഭാഗമായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടു പോരുന്നു.  ശ്ലീഹന്മാരുടെ നടപടി പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നതുപോലെ( Acts 18:18, 21:23) അവർ വ്രത ജീവിതം നയിക്കുന്നവരായിരുന്നു. വേദപുസ്തകത്തിൽ തന്നെ പൗലോസിനെ നസ്രായ പക്ഷത്തിന്റെ നേതാവായിട്ടാണ് പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നത്. (Acts 24:5).ആദ്യകാല സുറിയാനി സഭ വളരെ സന്യാസപരം ആയിരുന്നു.

മാർ  അഫ്രഹാത്തിന്റെകാലത്ത് സുറിയാനി ക്രിസ്ത്യാനികൾ മാമോദിസ സ്വീകരിച്ച ബ്രഹ്മചാരികൾ  ആയിരുന്നു. ഇത് യൂദ മതത്തിലെ നാസറിൻ വ്രതത്തിൽ നിന്നുള്ള ആത്മീയതയുടെ തുടർച്ചയായി കാണാം.  ഇന്നും പല പൗരസ്ത്യ ഭാഷകളിലും ക്രിസ്ത്യാനികളെ നസ്രായികൾ എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്.  

പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി സഭ പേർഷ്യൻ സാമ്രാജ്യത്തിൽ ആയിരുന്നതിനാൽ  അവർ പടിഞ്ഞാറൻ ഗ്രീക്കോ റോമൻ സഭകളിൽ നിന്ന് രാഷ്ട്രീയപരമായും സാമ്രാജ്യത്വപരമായും വേർപെട്ടു. എഫ് എസൂസ്- കൽക്കദോനിയ (Ephesus, Cacedonia)സൂനഹദോസുകൾക്ക് ശേഷം പടിഞ്ഞാറൻ സുറിയാനി അഥവാ അന്ത്യോക്യൻ പാരമ്പര്യം ഗ്രീക്ക് സഭയുടെ സ്വാധീനങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ട് വളർന്നുവന്നു. അതേസമയം പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി പാരമ്പര്യം പേർഷ്യയിൽ സ്വതന്ത്രമായി നിലനിന്നു. 

അരമായ ഭാഷയും സുറിയാനിയും

 അറമായ ഭാഷ ദൈവത്താൽ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഭാഷയാണ്. പൂർവ്വ പിതാവായ  അവറാഹം (Abraham-കർത്താവിൻറെ കാലത്തെ  അരമായ ഭാഷയിലും  പുരാതന സുറിയാനിയിലും അബ്രഹാം എന്നത് അവറാഹം എന്നാണ് ഉച്ചരിക്കുന്നത്).പൂർവ്വപിതാവായ അവറാഹം ഒരു അരമായാനായിരുന്നു. അവറാഹത്തെ അനേകം രാജ്യങ്ങളുടെയും ജനതകളുടെയും പിതാവായി ദൈവവുമായി ഇസ്രായേൽ വംശത്തിന്റെ ഉടമ്പടി ഉറപ്പിക്കുവാൻ ദൈവം തന്നെയാണ് വിളിക്കുന്നത്.  വേദപുസ്തകത്തിൽ നിയമാവർത്തന പുസ്തകത്തിൽ യാക്കോബ് തന്റെ പിതാവ് അലഞ്ഞു തിരിയുന്ന ഒരു അറമായനാണെന്ന് പറയുന്നതായി കാണുന്നു. ഇസ്രയേൽ മക്കൾ തങ്ങളുടെ ഈജിപ്തിലേക്കും തിരികെ കാണാൻ ദേശത്തേക്കുമുള്ള ദീർഘകാല പ്രയാണത്തിനിടയിൽ പല ഭാഷാ സംസ്കാര സമ്പർക്കത്തിലൂടെ അവരുടെ ഭാഷ ഹെബ്രായ ഭാഷയായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. എന്നാൽ മിശിഹായുടെ കാലത്ത് ഇസ്രായേൽ മക്കളുടെ ഭാഷ അറമായ ഭാഷ തന്നെയായിരുന്നു. ഇതിന് കാരണം പുത്രൻ തമ്പുരാൻ, താൻ തിരഞ്ഞെടുത്ത പൂർവ്വ പിതാവായ അറമായ ഭാഷ തന്നെ സംസാരിക്കണം എന്ന് പിതാവായ ദൈവത്തിൻറെ ഇഷ്ടം നിറവേറ്റാൻ എന്നോണം ഇസ്രയേൽ മക്കളെ മിശിഹായ്ക്ക് മുമ്പ് 597 -537 കാലഘട്ടത്തിൽ ബാബിലോണിയൻ പ്രവാസത്തിൽ ആകാൻ ഇടവരുത്തി.ഒരു തലമുറ മുഴുവൻ ബാബിലോണിൽ വസിച്ച അവർ അവരുടെ ഹെബ്രായ ഭാഷ മറക്കുകയും അറമായ ഭാഷയിൽ ആവുകയും ചെയ്തു.ഇതിന് തെളിവായി വേദപുസ്തകത്തിൽ (നെഹമിയ 8 :7 8) ഇസ്രയേൽ മക്കൾ തിരികെ വരുത്തിയപ്പോൾ ദേവാലയത്തിൽ എബ്രായ ഭാഷയിൽ നിയമ പുസ്തകം വായിച്ചപ്പോൾ അത് മനസ്സിലാക്കാൻ അവർക്ക് സഹായം വേണ്ടിവന്നു എന്ന് നമുക്ക് കാണുവാൻ സാധിക്കും.

അറമായ ഭാഷ -വെളിപാടിന്റെ ഭാഷ

. അങ്ങനെ മിശിഹായും ശ്ലീഹന്മാരും മിശിഹായുടെ മാതാവായ മർത്തമറിയത്തുമ്മയും  വളർത്തു പിതാവായ മാർ യൗസേപ്പ് പിതാവും ഒക്കെ സംസാരിച്ച ഭാഷ അറമായ ഭാഷയായിരുന്നു. അപ്പോൾ മിശിഹായുടെ മാമോദിസ വേളയിൽ യോർദ്ദനൻ നദിക്കരെ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ട വാക്കുകളും മാലാഖ  സക്കറിയയോടും  മർത്തമറിയത്തുമ്മയോടും  യൗസേപ്പ് പിതാവിനോടും  സംസാരിച്ച ഭാഷയും  അറമായ ഭാഷ തന്നെയായിരുന്നു. അപ്പോൾ അറമായ ഭാഷ ദൈവിക വെളിപാടുകളുടെ ഭാഷ തന്നെയായിരുന്നു.

  പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി -കർത്താവിൻറെ ഭാഷയുടെ നേരിട്ടുള്ള തുടർച്ച

അറമായ ഭാഷ ഒന്നും രണ്ടും നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ എദേസ (Edessa)യിലും അതിനു ചുറ്റുമുള്ള പ്രദേശങ്ങളിലെയും സംസ്കാരങ്ങളിൽ സുറിയാനി ആയി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. ഇന്നത്തെ പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ഭാഷ ഈശോമിശിഹായും അവിടുത്തെ ശിഷ്യന്മാരും സംസാരിച്ച  അറമായ ഭാഷയുടെ നേരിട്ടുള്ള പിന്മുറക്കാരിയാണ്.  വേദപുസ്തകത്തിൽ ഇന്നും നിലനിർത്തിയിട്ടുള്ള പല വാക്കുകളും അതിന് തെളിവാണ്.  വേദപുസ്തകത്തിൽ കാണുന്ന  ആമേൻ, അബ്ബാ, റബ്ബി, ഓശാന, കൊർബാൻ,  തലിത്ത കും, എഫാസ, എൽ എൽ  ലാമ   നാ  സബക്താനി,  തുടങ്ങിയ വാക്കുകൾ ഇന്നും  പൗരസ്ത്യസുറിയാനിയിൽ അതേപോലെ  ഉച്ചരിക്കപ്പെടുന്നു .  അതുപോലെ  ബസ്  ലഹേം,  ഗോൽഗോത്ത,   ഗസമേൻ, ബേസ് സൈദ,  ബേസ് അനിയാ തുടങ്ങിയ സ്ഥലനാമങ്ങളും,  ബറാബാസ്,  ബാർത്തുൽ മിയ(Bar- Thelomia- Bartheolomew),  ബാർ നബാസ്,  ബാർ സെബദി  തുടങ്ങിയ വ്യക്തി നാമങ്ങളും  ഇന്നത്തെ പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി  ഉച്ചാരണംതന്നെയാണ്. ബർ നബാസ് എന്ന പേര് ഹെബ്രായ ഭാഷയിൽ ആയിരുന്നെങ്കിൽ ബെൻ നബാസ് എന്ന് ആയിരുന്നേനെ ഉച്ചാരണം. ഇത് അറബിയിൽ ബിൻ നബാസ് ആയിരുന്നേനെ. ഇത് ഇപ്പറഞ്ഞ വാക്കുകളൊക്കെ  ഉച്ചാരണസാമ്യമുള്ള മറ്റു ഭാഷകളെ കാൾ  അറമായ സുറിയാനി തന്നെയാണെന്നുള്ളതിന്റെ തെളിവാണ്.  ഇതൊക്കെ കാണിക്കുന്നത്  ഇന്നത്തെ പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ഭാഷ  മിശിഹായുടെ ഭാഷയുടെ നേരിട്ടുള്ള തുടർച്ചയാണ് എന്ന് തന്നെയാണ്. 

ആദ്യകാല സുറിയാനി ക്രിസ്തീയതയും അതിൻറെ വികാസവും

 ആദ്യകാല സുറിയാനി ക്രിസ്തീയത  ഹെലനിസ്റ്റിക് (Hellenistic)അഥവാ ഗ്രീക്ക് സ്വാധീനം ഇല്ലാത്ത  ശുദ്ധമായ സെമിറ്റിക് / യഹൂദ- ക്രിസ്തീയ പാരമ്പര്യമായിരുന്നു.  മാർ അഫ്രഹാത്തിന്റെയും  മാർ അപ്രേമിന്റെയും  രചനകൾ,  ശലോമോന്റെ ഗീതങ്ങൾOdes of Solomon) ,  തോമയുടെ നടപടി(Acts of Thomas),  തുടങ്ങിയ പുസ്തകങ്ങൾ ഇതിൻറെ തെളിവുകൾ ആണ്. ഈ കാലഘട്ടത്തിലാണ്  ഹെലനിസ്റ്റിക് സ്വാധീനം ഇല്ലാതെ  മാർ   അദ്ദായിയുടെയും യും  മാർ മാറിയുടെയും അനാഫറ രൂപപ്പെട്ടത്. പിന്നീട് 5- 7 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ഗ്രീക്ക് സ്വാധീനം വർദ്ധിച്ചു.മാബക്കിലെ പീലക്സിനോസ് മുതലായവരുടെ  രചനകളിൽ ഇതു കാണാം.  ഇതിലൂടെ ഗ്രീക്ക് ആത്മീയതയും  സുറിയാനി ആത്മീയതയും  സൃഷ്ടിപരമായ വിശ്രമം ഏറ്റുവാങ്ങി,  7 -8 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ  സുറിയാനി മിസ്റ്റിക്കൽ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ പൊൻ കാലം ആരംഭിച്ചു.  നിനിവേയിലെഇസഹാക്കിന്റെ രചനകൾ (Isahak of Nineveh)ഇതിൻറെ ഉത്തമ ഉദാഹരണമാണ്. 

മാർ അപ്രേമിന്റെയും  ഇസഹാക്കിന്റെയും കൃതികൾ പിന്നീട്  ഗ്രീക്ക് ലത്തീൻ ഫ്രഞ്ച് റഷ്യൻ തുടങ്ങിയ പല ഭാഷകളിലേക്കും വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടതിലൂടെ പാശ്ചാത്യ ക്രിസ്തീയതയ്ക്കും വലിയ ആത്മീയ പ്രഭാവം ഉണ്ടാക്കി. നിനിവേയിലെഇസഹാക്കിന്റെ കൃതികൾ ജാപ്പനീസ് ഭാഷയിലേക്ക്  വരെ വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.

 ക്രിസ്തീയ ആത്മീയതയിലെ  സുറിയാനി ആത്മീയതയുടെ ചില പ്രത്യേക പ്രമേയങ്ങൾ.

ക്രിസ്തീയ ആത്മീയതയിൽ  സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്ന  സുറിയാനി ആത്മീയതയുടെ  തനത് പ്രമേയങ്ങൾ നിരവധിയാണ്.  അവയിൽ ചിലത് താഴെ പ്രതിപാദിക്കുന്നു.

1 മിശിഹാ ശിയോലിലേക്ക് /  പാതാളത്തിലേക്ക്  ഇറങ്ങുന്നത്.

മിശിഹാ ശിയോലിലേക്ക് ഇറങ്ങിയത്  വിശ്വാസപ്രമാണത്തിലെ ഒരു പ്രധാന വിഷയമാണ്.ശലോമോന്റെ ഗീതങ്ങളിലും  മാർ അപ്രേമിന്റെ രചനകളിലും  ഇത് പ്രത്യക്ഷമാണ്.  ശിയോല്‍ അഥവാ  പാതാളം  ഒരു ഭൗമ ഭാഗം അല്ല,   സ്ഥല  കാല ബന്ധം ഇല്ലാത്ത നിലയിലാണ് സുറിയാനി പാരമ്പര്യം പാതാളത്തേ കാണുന്നത്. പാതാളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിയതിലൂടെ മരണത്തെ അതിജീവിച്ച മിശിഹായുടെ വിജയം പ്രഘോഷിക്കപ്പെടുന്നു. 

2  പറുദീസയുടെ   പുനപ്രാപ്തി

 മിശിഹായെ രണ്ടാം ആദം ആയി സുറിയാനി പാരമ്പര്യം കാണുന്നു.  മനുഷ്യൻ മിശിഹായിലൂടെ വീണ്ടും  പറുദീസയിൽ പ്രവേശിക്കാനുള്ള പ്രത്യാശയാണ് ഈ പ്രമേയം. ആദം തന്റെ മഹത്വ വസ്ത്രം പാപത്തിലൂടെ നഷ്ടപ്പെടുത്തി നഗ്നനായി. എന്നാൽ മിശിഹാ തന്റെ പീഡകളിലൂടെ ആദത്തെ സൗഖ്യം ആക്കി അവനെ മഹത്വ  വസ്ത്രം അണിയിച്ചു. കൂദാശ ജീവിതത്തിലൂടെ ജീവൻറെ വൃക്ഷം മനുഷ്യന് പ്രാപ്തമാക്കുകയും മനുഷ്യ വർഗ്ഗത്തെ അമർത്യതയിലേക്ക് ഉയർത്തുകയും ചെയ്യുന്ന പ്രമേയമാണിത്.

3 മിശിഹാ സ്വർഗീയ മണവാളൻ

 യോഹന്നാൻ 3: 29 മത്തായി 9: 15 എന്നിവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള വേദ പുസ്തകത്തിലെ പ്രമേയമാണിത്.  മാർ അപ്രേം  ഓരോ ക്രിസ്ത്യാനിയുടെയും മാമോദിസയെ  സ്വർഗീയ മണവാളനായ മിശിഹായുമായി നടത്തുന്ന  വിവാഹ  ഉടമ്പടിയോട് താരതമ്യം ചെയ്യുന്നു.  പരിശുദ്ധ കുർബാനയെ വിവാഹ വിരുന്ന് എന്നും  സ്വർഗ്ഗരാജ്യത്തെ സ്വർഗീയ മണവറ(Gnona) എന്നും അദ്ദേഹം ചിത്രീകരിച്ചു കാണുന്നു. 

4  രക്ഷ ഒരു രോഗശാന്തി

മാർ അപ്രേം മിശിഹായെ ഒരു വൈദ്യനായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു.ആദത്തിന്റെ മുറിവുകൾ മിശിഹാ സൗഖ്യമാക്കുന്നു.  മിശിഹായെ ‘മഹാ ചികിത്സകൻ’  ‘ജീവാമൃതം’ എന്നിങ്ങനെയാണ് വരച്ചുകാട്ടുന്നത്. അഫ്രാഹാത്ത് മുതലായ സുറിയാനി പിതാക്കന്മാർ  പാപത്തെ മുറിവ് എന്നും  അതിന് ചികിത്സയാകുന്നത് പശ്ചാത്താപം എന്നും പഠിപ്പിക്കുന്നു. 

5  ദിവ്യാഗ്നി

 മാർ അപ്രേം മിശിഹായെ അഗ്നി എന്ന പ്രതീകത്തിലൂടെ വിശദീകരിക്കുന്നു . വേദപുസ്തകത്തിലെ പഴയ നിയമത്തിൽ പാപികളുടെ വിധി അഗ്നി ഭക്ഷിക്കുന്നതിന്റെയും നശിപ്പിക്കുന്നതിന്റെയും രൂപത്തിൽ കാണുന്നു.  . അതോടൊപ്പം അഗ്നി ശുദ്ധീകരിക്കുകയും വിശദീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.  പുതിയ നിയമത്തിൽ പെന്തക്കുസ്താ ദിനത്തിൽ   പരിശുദ്ധ റൂഹ അഗ്നിയുടെ രൂപത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.  സുറിയാനി പിതാക്കന്മാർ  പരിശുദ്ധ കന്യക മറിയത്തിന്റെ ഗർഭപാത്രത്തിലും യോർദ്ധനാൻ നദിയിൽ  മാമോദിസായിലും  ദിവ്യാഗ്നിയായി പരിശുദ്ധ റൂഹായെ വിശദീകരിക്കുന്നു.  ഈ അഗ്നി എന്ന ആശയം മാമോദിസ  കുർബാന  എന്നീ കൂദാശകളിലും  ദിവ്യാഗ്നി ആയി  ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.  മാർ അപ്രേമിന്റെ  വിശ്വാസഗീതങ്ങൾ എന്ന കൃതിയിൽ  പത്താം ഗീതത്തിൽ  ഇങ്ങനെ പറയുന്നു.

 ‘ആത്മാവും നമ്മുടെ മാമോദിസ തൊട്ടിയിൽ ഉണ്ട്

 അപ്പത്തിലും കാസയിലും അഗ്നിയും പരിശുദ്ധ റൂഹായും ഉണ്ട്’ 

6 . ഭാസുര നയനം (Luminous Eye)

മാർ അപ്പ്രേം വിശ്വാസത്തിൻറെ ആന്തര കണ്ണിനെ കുറിച്ച് പഠിപ്പിക്കുന്നു. പ്രകൃതിയിലും വേദഗ്രന്ഥങ്ങളിലും ദൈവം ഗൂഡമായി അടച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്ന പ്രതീകങ്ങളും രൂപങ്ങളും ഗ്രഹിക്കാനാവുന്നത് ഈ ആന്തരകണ്ണിനാൽ ആണ്.  സാധാരണ കണ്ണിന് പ്രകാശം അത്യാവശ്യമാണെന്ന് അതുപോലെ ആന്തര കണ്ണിന് വിശ്വാസം വളരെ അത്യാവശ്യമാണ്. ഈ ആന്തര ദർശനം പാപത്തിൽ നിന്നുള്ള ശുദ്ധിയിലൂടെ സ്വച്ഛവും തെളിഞ്ഞതും ആകുന്നു. 

7 സഭ 3 തലത്തിൽ

 ബുക്ക് ഓഫ് സ്റ്റെപ്സ് (The Book of Steps) എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിൽ മൂന്ന് തലത്തിലുള്ള സഭയെക്കുറിച്ച് പറയുന്നു ഒന്ന് സ്വർഗീയസഭ,  2 ഭൂമിയിലെ ദൃശ്യമായ സഭ കൂദാശ ജീവിതത്തിലൂടെ പ്രവർത്തിക്കുന്നത്,  മൂന്ന് വിശ്വാസിയുടെ ഹൃദയത്തിലെ ആന്തരിക സഭ.  മിശിഹാ വസിക്കുന്ന മനുഷ്യശരീരവും ഹൃദയവും തന്നെ ഒരു മദ്ബഹ ആണെന്നാണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്.  ദൃശ്യ സഭ കൂദാശകളിലൂടെ വിശ്വാസികളെ പരിപോഷിപ്പിക്കുന്നു. . അവർ മരണശേഷം സ്വർഗീയ സഭയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നു. 

8 സന്യാസവും സന്യാസമാർഗ്ഗവും.

 ആദ്യകാല സുറിയാനി ക്രിസ്തീയത  സ്വഭാവത്തിൽ തന്നെ തന്നെ സന്യാസപരമായിരുന്നു. മാർ  അഫ്രാഹാത്ത് ജീവിച്ചിരുന്ന കാലത്ത്  സഭ മാമോദിസ സ്വീകരിച്ച ബ്രഹ്മചാരി കളുടെയും അവരെ പിന്തുടരുന്ന സഹയാത്രികരുടെയും കൂട്ടായ്മയായിരുന്നു.  മാമോദിസ പ്രായപൂർത്തിയായവർക്ക് മാത്രം അതും ബ്രഹ്മചര്യ വ്രതം എടുക്കുന്നവർക്ക് മാത്രം നൽകിയിരുന്നു.  ഇവരെ  ഇഹീദായെ  (Ihidaye) എന്നു വിളിച്ചിരുന്നു. . ബെനയി ക്യാമ, Bnai Qyama) കദീ ശേ (Qaddishe) , ബസൂൽ/ ബസൂൽത്തെ(Bthule/Bsulthe) എന്നിവർ സഭയിലെ സമ്പൂർണ്ണ അംഗങ്ങളായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടു. . ഇവർ മഠങ്ങളിൽ ഒറ്റപ്പെട്ട്  ജീവിച്ചിരുന്നവരല്ല പക്ഷേ സമൂഹത്തിൽ തന്നെയാണ് ജീവിച്ചിരുന്നത്. സമൂഹത്തിന്റെ ആത്മീയ ജീവിതത്തെ വളർത്തി പോറ്റാൻ പ്രത്യേക ഉത്തരവാദിത്വം ഏറ്റെടുത്ത് സമൂഹത്തിൽ തന്നെ ഇവർ ജീവിച്ചു. ഇത് പാശ്ചാത്യ സന്യാസ മാർഗത്തിൽ നിന്നും തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. 

9 ദിവ്യ സ്നേഹം

സുറിയാനി പിതാക്കന്മാർ എല്ലാ കാലത്തും ദൈവത്തിൻറെ അതിരില്ലാത്ത സ്നേഹത്തെ വാഴ്ത്തി പാടിയിരുന്നു.  രക്ഷാകര ദൗത്യത്തിന്റെ അർത്ഥവും ആസൂത്രണവും സ്നേഹത്തിലാണ് നിലകൊള്ളുന്നത്.   നിനിവേയിലെ  ഇസഹാക്ക്പഠിപ്പിക്കുന്നത്  മനുഷ്യാവതാരത്തിന്റെയും കുരിശു മരണത്തിന്റെയും പ്രാഥമിക കാരണം മനുഷ്യനോടുള്ള ദൈവസ്നേഹമാണ് എന്നാണ്. 

10 സ്വയം ശൂന്യമാക്കലും എളിമയും

 സീറോ മലബാർ സഭയുടെ വിശുദ്ധ കുർബാനയിൽ   തിയഡോറിന്റെ  അനാഫോറയുടെ മൂന്നാമത്തെ ഗഹാന്ത പ്രാർത്ഥനയിൽ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു 

‘മനുഷ്യരായ ഞങ്ങൾക്കും ഞങ്ങളുടെ രക്ഷയ്ക്കും വേണ്ടി ഏകജാതനും വചനവും ആയ ദൈവം അങ്ങയോടുള്ള സമാനത പരിഗണിക്കാതെ സ്വയം ശൂന്യനാക്കി ദാസന്റെ രൂപം സ്വീകരിച്ചു…..’. 

ഈ പ്രാർത്ഥന തന്നെ ദൈവത്തിൻറെ സ്വയം ശൂന്യപ്പെടുത്തിയ (mssarquta)സ്നേഹത്തെ വ്യക്തമാക്കുന്നു.അതിന് മനുഷ്യൻ നൽകേണ്ട മറുപടി സ്നേഹം തന്നെയാണ്.  പുരോഹിതന്റെയും സമൂഹത്തിന്റെയും എളിമ പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ആരാധന ക്രമത്തിലെ വലിയ പ്രമേയമാണ്.  യോഹന്നാൻ ഇഹീദായിയും നിനിവേയിലെ ഇസഹാക്കും ഈ വിഷയങ്ങളെക്കുറിച്ച് ആഴത്തിൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. 

11ആന്തരിക കൗമാരം (Interir Virginity)

 അന്ത്യോഖ്യയിലെ  ഇസഹാക്ക് ‘ആന്തരിക കൗമാരം’ എന്ന ആശയം ഉന്നയിക്കുന്നു.  മാമോദിസയിൽ സ്വർഗീയ മണവാളനായ മിശിഹായുമായുള്ള വിവാഹ വാഗ്ദാനം എന്ന നിലയിലാണ് കൗമാരത്തിന്റെ ആത്മീയ വശം.  ഒരു വിജാതീയ കവി നഷ്ടപ്പെട്ട കൗമാരം വീണ്ടും ലഭ്യമാകുമോ എന്ന് ചോദിച്ച് എഴുതിയ കവിതയ്ക്ക്  ഇസഹാക്ക് മറുപടി നൽകിയത് ദൈവകൃപയാൽ മാമോദിസയിലൂടെ മിശിഹായിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടകൗമാരം വീണ്ടും പുനർ നിർമ്മിക്കപ്പെടാം എന്നാണ്. അദ്ദേഹം മാമോദിസയെ അത്ഭുതകരമായ ഒരു ‘കന്യക ജനനം’ എന്നും വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു. ഗർഭപാത്രത്തിലൂടെ അല്ലാതെയും ഗർഭധാരണം ഇല്ലാതെയും കൗമാരം പുതുതായി ജനിക്കുന്നു. . കൂടാതെ വിവാഹം കൗമാരത്തെ നശിപ്പിക്കുന്നതല്ല ദൈവനിയമപ്രകാരം നടക്കുന്ന ദാമ്പത്യ ബന്ധം കൗമാരത്തെ മലിനമാക്കുന്നില്ല എന്നും അദ്ദേഹം പഠിപ്പിക്കുന്നു.

12 മിശിഹായുടെ കുത്തി തുറക്കപ്പെട്ട തിരുവിലാവ്.

 സുറിയാനി പാരമ്പര്യം കാവ്യാത്മകമായി മിശിഹായുടെ തിരുവിലാവ് കുന്തം കൊണ്ട് കുത്തിത്തുറന്നപ്പോൾ പുറപ്പെട്ട ജലവും രക്തവും മാമോദിസ (ജലം )കുർബാന (രക്തം) എന്നീ കൂദാശകളിലെ കൃപകളായി വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നു. മാർ അപ്പ്രേം  കുത്തി തുറക്കപ്പെട്ട തിരുവിലാവിനെ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശന വാതിൽ ആയി ചിത്രീകരിക്കുന്നു. ഹെബ്രായ ലേഖനം 10 20  മിശിഹായുടെ ശരീരമാകുന്ന വിരിയിലൂടെ നവീനവും സജീവമായ ഒരു പാത തുറന്ന് തന്നിരിക്കുന്നു എന്ന് പറയുന്നു.  പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി  പാരമ്പര്യത്തിലെ മദ്ബഹായിലെ തിരശ്ശീലയാണ് കർത്താവിൻറെ തിരു ശരീരം. അത് കീറിമുറിച്ച് തുറക്കുന്നതിലൂടെയാണ് കൃപാവരവും സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശനവും ലഭിക്കുന്നത്.  സാരൂകിലെ യാക്കോബ്  കുരിശിൽ ഉറങ്ങിക്കിടന്ന മണവാളനായ മിശിഹായുടെ  കുത്തി തുറക്കപ്പെട്ട പാർശ്വത്തിൽ നിന്ന്  മണവാട്ടിയായ സഭ പിറക്കുന്നതായി പരാമർശിക്കുന്നു. ആദത്തിന്റെ ഉറക്കത്തിൽ അവൻറെ വാരിയെല്ല്  എടുത്ത് ഉണ്ടാക്കിയ ഹവ്വയെ പോലെ. അതായത് അവിടുത്തെ കുത്തി തുറക്കപ്പെട്ട തിരുവിലാവിൽ നിന്നാണ് എല്ലാ കൃപകളും മനുഷ്യ വർഗ്ഗത്തിന് ലഭ്യമാകുന്നത്.  ഇത് ലത്തീൻ പാരമ്പര്യത്തിലെ തിരുഹൃദയ ഭക്തിയോട് സമാന്തരമായി മനസ്സിലാക്കാം. 

13  പ്രാർത്ഥന -ആന്തരിക യാഗം

 പഴയ നിയമത്തിലെ യാഗങ്ങൾക്ക് പകരക്കാരിയാണ് ക്രിസ്തീയ പ്രാർത്ഥന.  ഈ യാഗം ദൈവം വസിക്കുന്ന പുതിയ ആലയങ്ങളിൽ ( 1 കൊറിന്ത്യർ 3 16,  2 കൊറിന്ത്യർ 6: 16 )  നടക്കുന്നു. അത് മനുഷ്യഹൃദയം തന്നെയാണ്.  ബുദ്ധിയും വികാരവും സംഗമിക്കുന്ന ആന്തര കേന്ദ്രം.  തൻറെ നാലാം ഡെമോൺസ്ട്രേഷനിൽ  ആന്തരിക പ്രാർത്ഥനകൾ ശുദ്ധ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് ഉയർന്നു വരേണ്ടതാണെന്ന് പഠിപ്പിക്കുന്നു. . ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ സഹദോന എന്ന പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി സന്യാസി,   വൈരാഗ്യം അഹങ്കാരം കപടത ഉദാസീനത കപട ഭക്തി എന്നിവയെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് വൃത്തിയാക്കി മാത്രമേ പ്രാർത്ഥനയെ യാഗമായി അർപ്പിക്കാവൂ എന്ന് പറയുന്നു. ഇത് ബുക്ക് ഓഫ് സ്റ്റഫ്സിലെ (The book of steps) മൂന്ന് തലത്തിലുള്ള സഭ എന്ന ആശയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്. 

സുറിയാനി:  ദൈവം തിരഞ്ഞെടുത്ത ഭാഷ,  വെളിപാടിന്റെ ഭാഷ,  വിശുദ്ധ ഭാഷ 

അറമായ ഭാഷ ദൈവം തിരഞ്ഞെടുത്ത ഭാഷയാണ്.  പൂർവ്വ പിതാക്കന്മാരായ  അവറാഹം,  ഇസഹാക്ക്,  യാക്കോബ് എന്നിവർ സംസാരിച്ച ഭാഷ അറമായ ഭാഷ തന്നെയാണ്. ദൈവം തന്നെയാണ് അവരെ തെരഞ്ഞെടുത്തത്.   അപ്പോൾ അറമായ ഭാഷ ദൈവത്താൽ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഭാഷയാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് ദൈവപുത്രനും അതേ ഭാഷയിൽ സംസാരിക്കാൻ ദൈവം   ആഗ്രഹിച്ചതും   ഇസ്രായേൽ മക്കളെ  ബാബിലോൺ പ്രവാസത്തിലൂടെ  അറമായ ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നവരാക്കിയതും. 

 ഇന്നത്തെ സീറോ മലബാർ സഭ  ആ വിശുദ്ധ വെളിപാടിന്റെ ഭാഷയെ   പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ആരാധന ക്രമത്തിലൂടെ ആദ്യ നൂറ്റാണ്ടിലെ  ഉച്ചാരണം  തന്നെ  നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു എന്നുള്ളത്  സീറോമലബാർ സഭ മക്കളുടെ ഒരു വലിയ ഭാഗ്യം തന്നെയാണ്. 

ദൈവീക വെളിപാടുകളുടെ വിശുദ്ധ ഭാഷയാണ് അറമായയും സുറിയാനിയും.  ദൈവീക വെളിപാടുകൾ മറ്റു ഭാഷകളിലേക്ക് പരിഭാഷപ്പെടുത്തുമ്പോൾ  അവയിലെ ആത്മീയ മധുരവും ധ്വനി പൂർണ്ണതയും നഷ്ടപ്പെടുന്നു.  അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ്   പല  സുറിയാനി വാക്കുകളും  വാചകങ്ങളും  അതേപടി നിലനിർത്തേണ്ടത് വളരെ ആവശ്യമായിരിക്കുന്നത്.  കർത്താവും ശ്ലീഹന്മാരും സംസാരിച്ച  ഈ വാക്കുകളും വാചകങ്ങളും  നിലനിർത്തുന്ന ഇന്നത്തെ പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ഭാഷയെ  പരിപോഷിപ്പിക്കുകയും നിലനിർത്തുകയും ചെയ്യേണ്ടത്  പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ആരാധന പാരമ്പര്യം തുടരുന്ന  ഓരോ സീറോ മലബാർ വിശ്വാസിയുടെയും കടമയാണ്.  ഈശോമിശിഹാ,  റൂഹാദക്കുദിശ,  കുർബാന,  ശ്ലീഹാ,  ശ്ലീവ,  മാമോദിസ,  ഓശാന,  ആമേൻ,  കന്തീശ,  തുടങ്ങിയ പല വാക്കുകളും  തർജ്ജമ ചെയ്യാതെ  അതേപടി ഉപയോഗിക്കുകയും  നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥന പദസഞ്ചയത്തിൽ  നിലനിർത്തുകയും ചെയ്യേണ്ടത്  നമ്മുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും ചുമതലയാണ്. 

Bibliography

Joseph Cardinal Ratzinger, Prefect, Congregation for the Doctrine of faith, a letter to the presidents of the Conferences of Bishops, 30 June 2000, note no. 8-12.

https://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_20000630_chiese-sorelle_en.html accessed on 24/10/25

CCEO Canon 28

Barnard, the origins and emergence of the church in Edessa 175, Josua D Settles, an examination of the teachings of Ephraim the Syrian and Aphrahat the Persian sage and their implications for Christian discipleship in Africa E journal of religious and theological studies ERATS vol 8 issue 3 march 22 pp 68-88

Early Eastern Christianity 

Bishop Abraham D Mattom, Historic setting of the East Syriac Theology, in Pauly Maniyattu, (Ed.) East Syriac Theology, as Introduction, 2007

Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam

 F C Burkitt, Early Eastern Christianity, St Margaret Lectures on the Syriac-speaking Church 1904, New York,

Holy Qurbana of Syro Malabar Church, Order of the RAZA, Sept 2025 (English)Second Anaphora, third g’hantha cycle p 177-178

പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി പാരമ്പര്യത്തിലെ സന്യാസ മാർഗ്ഗവും സന്യാസ സ്വഭാവവും

പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി പാരമ്പര്യത്തിലെ സന്യാസ മാർഗ്ഗവും സന്യാസ സ്വഭാവവും

ഡോക്ടർ മാർട്ടിൻ തോമസ് ആൻറണി

സന്യാസ ജീവിതം എന്നത് ആത്മീയമായ ലക്ഷ്യങ്ങളിലേക്ക് പരമമായ ദൈവാനുഭവത്തിലേക്കോ എത്തിച്ചേരുന്നതിനായി ഭൗതിക സുഖങ്ങളെയും ലോകീയ അഭിലാഷങ്ങളെയും വിട്ടുനിൽക്കുകയും ശാരീരികവും മാനസികവുമായ ആഗ്രഹങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു ജീവിത രീതിയാണ്. സന്യാസം പല മതങ്ങളിലും കാണപ്പെടുന്നു. ലോക ബന്ധങ്ങളിൽ നിന്ന് മോചിതൻ ആകാനോ ആത്മശുദ്ധി നേടാനോ ദൈവസന്നിധിയിലേക്കുള്ള ഏകത  കൈവരിക്കാനോ ലക്ഷ്യമാക്കുന്ന ഒരു സമാന്തര ജീവിതമാണ് അത്. എന്നാൽ ക്രിസ്തീയ സന്യാസ ജീവിതം അതിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്.  അത് ഒരു വ്യക്തിയുടെ ഒറ്റപ്പെട്ട ആത്മീയ പരിശ്രമം അല്ല മറിച്ച് സഭയുടെ ഉള്ളിൽ സഭയ്ക്കായി സഭയായി തന്നെ ജീവിക്കുന്ന ജീവിത രീതിയാണ്.  അതുകൊണ്ട് സന്യാസ ആശ്രമങ്ങൾ ഒരു അണുസഭയായി അഥവാ മൈക്രോസഭയായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു.  വലിയ സഭയായ  മാക്രോസഭയെ പരിപോഷിപ്പിക്കുകയും വളർത്തുകയും ചെയ്യുന്ന ആത്മീയ കേന്ദ്രങ്ങളായി അതു മാറുന്നു.  ക്രിസ്തീയ സന്യാസജീവിതം ആദിമസഭയുടെ തുടർച്ചയാണ്.  അന്നത്തെ വിശ്വാസികൾ ഉടനെ വരാനിരിക്കുന്ന മിശിഹായുടെ രണ്ടാം വരവിനായി കാത്ത് സുവിശേഷത്തിന്റെ ആത്മാവിൽ ജീവിച്ചു. . കർത്താവിൻറെയും  ശ്ലീഹന്മാരുടെയും  ഓർ ശലേമിലെ  സഭയുടെ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ തുടർച്ചയായ   സുറിയാനി ക്രിസ്തീയ ധാരയിൽ  സന്യാസ ജീവിതത്തിന്റെ സവിശേഷതകൾ അത്യന്തം ശക്തമായ രീതിയിൽ പ്രകടമായിരുന്നു.  സുറിയാനി ക്രിസ്തീയ സമൂഹത്തിൻറെ മൗലിക ആത്മീയ സ്വഭാവം തന്നെ സന്യാസം മനോഭാവം ആഴത്തിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നതായിരുന്നു.  

വേദപുസ്തകത്തിൽ നിന്ന് തന്നെ കാണാവുന്നതുപോലെ മിശിഹായുടെ പ്രാരംഭ സഭ അഥവാ മിശിഹായുടെ അനുയായികൾ സന്യാസ സ്വഭാവമുള്ള ജീവിത രീതിയാണ് നയിച്ചിരുന്നത്.  ഈശോമിശിഹായുടെ ആദ്യ ശിഷ്യന്മാർ ആദ്യം യോഹന്നാൻ മാംദാന -സ്നാപകയോഹന്നാന്റെ അനുയായികൾ ആയിരുന്നു.  വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ യോഹന്നാൻ മാംദാന ഒരു സന്യാസിയായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.  പല ചരിത്രകാരന്മാരും അദ്ദേഹത്തെ യഹൂദ മതത്തിലെ  യസീൻ (Essene ) സമൂഹത്തിന്റെ അംഗമായി കണക്കാക്കുന്നു. മർക്കോസിന്റെ സുവിശേഷത്തിൽ  (മർക്കോസ് 1:4-5) യോഹന്നാനെ മരുഭൂമിയിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടവൻ,  ഒട്ടകത്തിൻറെ രോമം കൊണ്ടുള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ചവൻ,  തേനും കാട്ടുകിഴങ്ങും ഭക്ഷിച്ചവൻ എന്നിങ്ങനെ ചിത്രീകരിച്ചു കാണുന്നു.  ഇതൊക്കെ അദ്ദേഹത്തിൻറെ സന്യാസ സ്വഭാവത്തെ വ്യക്തമായി കാണിക്കുന്ന വിവരണങ്ങളാണ്.  

 ശിമയോൻ കേപ്പായുടെ (Simon Peter) സഹോദരനായിരുന്ന  അന്ത്രയോസ് ശ്ലീഹായും  യോഹന്നാൻ ശ്ലീഹായും യോഹന്നാൻ മാംദാനയുടെ ശിഷ്യന്മാരിൽ നിന്ന് ഈശോമിശിഹായുടെ ആദ്യ ശിഷ്യന്മാരായി മാറിയവരാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഈശോമിശിഹായും അവിടുത്തെ ശിഷ്യസമൂഹവും സന്യാസ സ്വഭാവമുള്ള ജീവിതം നയിച്ചവരായിരുന്നു എന്ന് പറയാം. 

മിശിഹായുടെ പുനരുത്ഥാനന്തര കാലത്ത് രൂപം കൊണ്ട മെശി യാനിക് അഥവാ ക്രിസ്തീയ സമൂഹത്തെ  നാസറിൻസ് (Nazarenes) എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചു കാണുന്നു.  (ശ്ലീഹന്മാരുടെ നടപടി 24 5). നാസറിൻ അഥവാ നസ്രായർ എന്നത് വേദ പുസ്തകത്തിലെ സംഖ്യ 6: 1 2 പറയുന്നതുപോലെ സ്വമേധയാ സന്യാസവൃതം സ്വീകരിച്ചവരാണ്. ശ്ലീഹന്മാരുടെ നടപടി 2: 44- 45ൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് പോലെ ആദിമസഭയിലെ വിശ്വാസികൾ അവർക്കുള്ളതെല്ലാം പങ്കുവെച്ച് ജീവിച്ചു. സ്വത്തുക്കൾ  വിറ്റ് ആവശ്യത്തിനനുസരിച്ച് തമ്മിൽ പങ്കിട്ടു. അവർ ദേവാലയത്തിൽ ഒറ്റ മനസ്സോടെ എത്തുകയും വീടുകളിൽ അപ്പം മുറിക്കുകയും സന്തോഷത്തോടും ഹൃദയശുദ്ധിയോടും കൂടെ ജീവിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇത് ശ്ലീഹന്മാരുടെയും ആദിമ ക്രിസ്ത്യാനികളുടെയും സന്യാസ സ്വഭാവത്തെ കാണിക്കുന്നു. 

മിശിഹായുടെ ജീവിതം പൂർണ്ണതയിൽ അനുകരിക്കുവാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന ശിഷ്യന്മാരുടെ സമൂഹത്തിൽ നിന്നുമാണ് സുറിയാനി ക്രിസ്തീയ ധാര രൂപം കൊണ്ടത്. പീഡനങ്ങൾക്കും ജീവൻ പൊലിയുന്ന സാഹചര്യങ്ങൾക്കും ഇടയിലും അവർ തങ്ങളുടെ വിശ്വാസം ധൈര്യത്തോടെ പ്രസംഗിക്കുകയും പ്രഘോഷിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ ജീവിതരീതി പിന്നീട്പ്രോട്ടോമോണാസ്ടിസം (പ്രാഥമിക സന്യാസം) എന്ന പേരിൽ വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. 

ഈജിപ്തിൽ മരുഭൂമിയിലെ സത്യാസജീവിതം രൂപം കൊള്ളുന്നതിനു മുൻപേ തന്നെ സുറിയാനി ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ ഇടയിൽ  പ്രോണാസ്റ്റിസം നിലനിന്നിരുന്നു.  മാർഅഫ്രഹാത്ത്  തൻറെ എഴുത്തുകളിൽ   ബനായി ക്യാമ,(Bnai Qyama)  ഇഹിദായെ(Ihidaye) , ബതൂലെ/ ബസുൽതേ(Bthule/Bthulthe), കദീശേ (Qaddisse)  തുടങ്ങിയ വിഭാഗങ്ങളെക്കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നു. ഇവർ സഭയ്ക്കായി തങ്ങളുടെ ജീവിതം സമർപ്പിച്ച സമൂഹത്തിൽ ചേർന്ന് ജീവിച്ച സാക്ഷ്യങ്ങൾ (രക്തസാക്ഷികളുടെ മനോഭാവത്തിൽ ജീവിച്ചവർ) ആയിരുന്നു. ഇത് മരുഭൂമിയിൽ ഏകാന്തമായി ജീവിച്ച ഈജിപ്തിലെ സന്യാസത്തിൽ നിന്നും പിന്നീടുണ്ടായ ആശ്രമ സന്യാസത്തിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. 

ക്രിസ്തുമതം റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിൽ ഔദ്യോഗികമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ പേർഷ്യൻ സാമ്രാജ്യത്തിലെ ക്രിസ്ത്യാനികൾ അഥവാ പൗരസ്ത്യ സുറിയാനിക്കാർ അതിദാരുണമായ പീഡനങ്ങൾ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നു അതിനാൽ അവരുടെ സന്യാസ്സോത്സാഹം റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിലെ പോലെ ക്ഷയിച്ചു പോകാതെ കൂടുതൽ ഉണർവോടെ നിലനിന്നു. 

ആദ്യകാല ക്രൈസ്തവ ജീവിതം പ്രധാനമായും സന്യാസ ജീവിതരീതി ആയിരുന്നു അതിനാൽ ക്രിസ്ത്യാനി ആകുക എന്നത് വൃത ജീവിതത്തോട് ബന്ധമുള്ള വിശുദ്ധ സമൂഹത്തിലെ അംഗത്വം ആയിരുന്നു.

മാർ അഫ്രഹാത്ത് ക്രിസ്ത്യാനികളിൽ ബ്രഹ്മചര്യം ഏറെ ശ്രേഷ്ഠമായ അവസ്ഥയായി കണക്കാക്കി അതുകൊണ്ടുതന്നെ വിവാഹം ചെയ്യാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർ മാമോദിസയ്ക്ക് മുമ്പ് തന്നെ വിവാഹം കഴിക്കണമെന്ന് അദ്ദേഹം ഉപദേശിച്ചു. ക്രിസ്തീയ ശിഷ്യത്വം അങ്ങനെയുള്ള ഒരു ലോക ത്യാഗം ആയിരുന്നു. അതിനാൽ അഫ്രഹാത്തിന്റെ കാലത്ത് സഭയിലെ അംഗങ്ങൾ കൂടുതലും മാമോദിസ സ്വീകരിച്ച സന്യാസ ജീവിതം നയിക്കുന്നവർ ആയിരുന്നു. അന്ന് മാമോദിസ പ്രായപൂർത്തിയായവർക്ക് മാത്രമേ നൽകിയിരുന്നുള്ളൂ. അതും ബ്രഹ്മചര്യ വ്രതം സ്വീകരിച്ച ശേഷം അഫ്രഹാത്ത് പറയുന്നത് മാമോദിസയ്ക്ക് മുമ്പ് വിവാഹം കഴിക്കുന്നതിലൂടെ വിവാഹബന്ധത്തിൽ നിന്നുള്ള മാനസിക ശാരീരിക ആഗ്രഹങ്ങളുടെ പാടുകൾ മാമോദിസയിലൂടെ ശുദ്ധീകരിക്കും എന്നാണ്. 

ക്രിസ്തീയ സമൂഹം അങ്ങനെ മാമോദിസ സ്വീകരിച്ച സന്യാസികളെയും സന്യാസികളുടെയും അവരെ പിന്തുടരുന്ന വിശ്വാസികളായ സഹയാത്രികരുടെയും ഒരു കൂട്ടായ്മയായിരുന്നു.  ഒരു സാധാരണ ക്രിസ്ത്യാനി തന്റെ ജീവിതത്തിലെ പിന്നീടുള്ള ഘട്ടങ്ങളിൽ ലോക ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് ആത്മീയമായി പിന്മാറുന്നതിനും പൂർണമായ സഭാംഗത്വം നേടുന്നതിനും ആഗ്രഹിച്ചു.ബനായി ക്യാമ(Bnai Qyama)  എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടിരുന്നവർ അങ്ങനെ പൂർണത കൈവരിച്ച ക്രിസ്ത്യാനികളായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടു ഇതിൽ പൂർണത കൈവരിക്കുന്നതിന് മുൻപുള്ള ശിഷ്യരെ(catechummens)  ശ്രോതാക്കൾ( Hearers) എന്ന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.

മാർഅഫ്രഹാത്ത്  ബ്രഹ്മചാരികളായ ബെനയിക്കാമാ മാർ മാത്രമായിരുന്നു സഭ എന്ന് കണക്കാക്കിയിരുന്നില്ല എന്നാണ് പണ്ഡിതനായ ഡാനിയേൽ മക്കനോട്ടി പറയുന്നത്.  അദ്ദേഹം വിവാഹത്തിൻറെ നല്ല വശങ്ങളും അംഗീകരിച്ചിരുന്നു പ്രത്യേകിച്ച് സാബത്തിനെ കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിൻറെ പുസ്തകത്തിൽ. (Demonstration on Sabbath).എങ്കിലുംഅഫ്രഹാത്ത്   സന്യാസ വ്രതത്തെ ഉയർന്ന അവസ്ഥയായി പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. 

അതുപോലെ തന്നെ മാർ അപ്രേം പവിത്രമായ ബ്രഹ്മചര്യ ജീവിതത്തെ വലിയ ആത്മീയ മൂല്യമായി കണക്കാക്കി. അഫ്രഹാത്തി ന് ശേഷം എഴുതപ്പെട്ട ലൈബർഗ്രാഡം എന്ന ഗ്രന്ഥം(Liber Gradum- The book of steps) വിശ്വാസികളിൽ ഉള്ള രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളെപ്പറ്റി പറയുന്നു- നേരായവർ (Kine/Uprights) പൂർണ്ണതകൈവരിച്ചവർ (Gmire/Mature). പല പണ്ഡിതന്മാരും വിശ്വാസികളെ സമ്പൂർണ്ണർ(Perfects),  ശ്രോതാക്കൾ (Hearers) എന്നിങ്ങനെ വേർതിരിച്ച്  വിശേഷിപ്പിച്ചു കാണുന്നു. പുരാതന ഗ്രന്ഥമായ ഡിഡസ്    കാലിയ അപ്പസ്തലോരം( Didascalia Apostolotum)  എന്ന പുസ്തകത്തിലും ശ്രോതാക്കൾ (Hearers) സമ്പൂർണ്ണർ(perfects)  എന്നീ വിഭാഗങ്ങളെക്കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്.

സമ്പൂർണ്ണർ(perfects)  എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടവർ മാമോദിസ സ്വീകരിച്ച വിശ്വാസികൾ മാത്രമായിരുന്നു അതേസമയം ശ്രോതാക്കൾ മാമോദി സാർത്ഥികൾ ആയിരുന്നു. ഹിപ്പോളിറ്റസിന്റെ അപ്പസ്തോലിക പാരമ്പര്യം Apostolic traditions of Hyppolyte) അനുസരിച്ച് മാമോദി സാർത്ഥികൾക്ക് ദൈവവചന പ്രഘോഷണം (Liturgy of Word) കേൾക്കാൻ അനുവാദം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവർക്ക് കുർബാനയുടെ കൂദാശയിൽ പങ്കെടുക്കാൻ അനുവാദം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇത് മാമോദിസ സ്വീകരിച്ചവർക്ക് മാത്രം അനുവദനീയമായിരുന്നു. ഈ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഇന്നും സീറോ മലബാർ സഭയുടെ വിശുദ്ധ കുർബാനയിൽ കാണാം .ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള ആരാധനാക്രമങ്ങളിൽ ഒന്നായ സീറോ മലബാർ കുർബാനയിൽ മാമോദി സാർഥികളുടെ വിടവാങ്ങൽ ശുശ്രൂഷയിൽ ഇങ്ങനെ കാണുന്നു.

. ‘മാമോദിസ സ്വീകരിക്കാത്തവർ പുറത്തേക്ക് പോകട്ടെ 

ജീവൻറെ ചിഹ്നം സ്വീകരിക്കാത്ത പുറത്തേക്ക് പോകട്ടെ 

വിശുദ്ധ കുർബാന സ്വീകരിക്കാത്തവർ പുറത്തേക്ക് പോകട്ടെ 

ശ്രോതാക്കൾ വാതിലിന് അരികിൽ ചെന്ന് നിൽക്കട്ടെ’

സുറിയാനി സന്യാസികൾ സഭയ്ക്കായി തങ്ങളുടെ ജീവൻ സമർപ്പിച്ചവർ ആയിരുന്നു. അവരുടെ ജീവിതം ഒരു വിധത്തിലുള്ള രക്തസാക്ഷിത്വം തന്നെ ആയി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. അവർ മരുഭൂമികളിലോ ആശ്രമങ്ങളിലോ ഒറ്റപ്പെട്ട് ജീവിച്ചിരുന്നവരല്ല പകരം സഭാ സമൂഹത്തോട് ഒത്തുചേർന്ന് അതിനെ ശുശ്രൂഷിക്കുകയും ആത്മീയമായി സഹായിക്കുകയും ചെയ്തവരായിരുന്നു. മെസപ്പൊട്ടേമിയയിലെയും സുറിയാനി പ്രദേശങ്ങളിലെയും സന്യാസജീവിതം യഹൂദ ക്രിസ്ത്യാനിക സമൂഹത്തിൻറെ സ്വദേശിയമായ രൂപമായിരുന്നു. ഈ സുറിയാനി യഹൂദ -ക്രിസ്ത്യാനികൾ തങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലും ഉപവാസത്തിലും നിരാഹാര വ്രതങ്ങളിലും ആത്മ നിയന്ത്രണത്തിലും  സ്വഭാവത്തിൽതന്നെ സന്യാസരൂപികൾ ആയിരുന്നു. പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിലെ യൂറോപ്യൻ മിഷനറിമാർ മലബാർ നസ്രാണികളെ ഉപവാസത്തിന്റെ സുഹൃത്തുക്കൾ എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിച്ചത്. മാർത്തോമാ നസ്രാണികൾക്ക് ആകെ 290 ഉപവാസ ദിവസങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നാൽ അവയിൽ ആവർത്തിക്കുന്ന ദിവസങ്ങൾ ഒഴിവാക്കിയാൽ ഏകദേശം 225 ദിവസങ്ങൾ ഉപവാസം തന്നെയായിരുന്നു.  രണ്ടാം യോഹന്നാൻ പൗലോസ് മാർപാപ്പ തന്റെ കിഴക്കിന്റെ പ്രകാശം എന്ന തിരുവെഴുത്തിൽ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു. സന്യാസ ജീവിതം എപ്പോഴും പൗരസ്ത്യ സഭകളുടെആത്മാവ് തന്നെയായിരുന്നു. ആദ്യ ക്രിസ്ത്യൻ സന്യാസികൾ കിഴക്കിൽ നിന്നാണ് ഉരുതിരിഞ്ഞത് പുരാതന സഭയിലെ മഹാ പിതാക്കന്മാർ മുഖേന ഈ കിഴക്കൻ സന്യാസ പ്രകാശം പടിഞ്ഞാറിലേക്കും പകർന്നു. പൗരസ്ത്യ സന്യാസജീവിതം  കിഴക്കും പടിഞ്ഞാറും ഒരുപോലെ സമർപ്പിത ജീവിതങ്ങളുടെ ഉറവിടവും പിറ വിടവും  ആകുന്നു. ഇന്നും സഭയിൽ അവിവാഹിതരായി സഭാ സേവനത്തിന് ജീവിതം സമർപ്പിച്ച് വിശ്വാസി സമൂഹത്തിന് ഇടയിൽ ജീവിക്കുന്ന രൂപതാ വൈദികരെ ആധുനിക ബനയിക്കാമ (Bnai Qyama) എന്ന് വിളിക്കാവുന്നതാണ്. പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി സന്യാസജീവിതം എന്നത് പരിശുദ്ധ റൂഹായുടെ പ്രവർത്തിയാണ്. അത് ദൈവസ്നേഹത്തിലൂടെ ദൈവത്തിലേക്കുള്ള യാത്ര അഥവാ ദൈവീകരണം തന്നെയാണ്. പ്രത്യേകിച്ച് സുറിയാനി ക്രിസ്തീയത സ്വഭാവത്തിൽ തന്നെ സന്യാസപരമായി ക്രിസ്തീയതയാണ്. മാർത്തോമാ ക്രിസ്ത്യാനികളും അതേ സന്യാസമാർഗം പിന്തുടർന്നവരായിരുന്നു- ഉപവാസങ്ങളിലൂടെയും നിരാഹാരങ്ങളിലൂടെയും തീർത്ഥാടനങ്ങൾ പ്രാർത്ഥനാ ജീവിതത്തിലൂടെയും പ്രത്യേകിച്ച് യാമ നമസ്കാരങ്ങൾ ദാനധർമ്മങ്ങൾ സ്നേഹവിരുന്ന് മറ്റ് ആത്മീയ അനുഷ്ഠാനങ്ങൾ എന്നിവയിലൂടെ. ആധുനികവൽക്കരണവും മൂലം ഈ സന്യാസ ആത്മാവും ആചാരപരമായ സമർപ്പിതവും നൂതന ലോകത്ത് ക്രമേണിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

References

George Thomas Kallunkal, Eastern Christian asceticism, in Mar Thoma Maarggam, Vadavathoor 

Dr.Sr. Roselin Aravackal MTS, The Spirituality of Qyāmā: An Ideal for Modern Monasticism, Christian Orient, issue 3 Vol 36 2018 

Barnard, the origins and emergence of the church in Edessa 175, Josua D Settles, an examination of the teachings of Ephraim the Syrian and Aphrahat the Persian sage and their implications for Christian discipleship in Africa E Journal of religious and theological studies ERATS vol 8 issue 3 march 22 pp 68-88

Joshua D Settles, An examination of the teachings of Ephraim the Syrian and Aphrahat the Persian Sage and their implications for Christian discipleship in Africa, ERATS vol 8 Issue 3 March 2022

 FC Burkitt Early Eastern Christianity,

Samule Moffett, History of Christianity in Asia vol 1 

Early Eastern Christianity 

 Daniel L Mcconaughty, Final proofs of Aphrahat on the Holy Spirit in the life of a Christian,

Alan Kreider, Baptism and catechism in early Christianity , Tyndale bulletin 47.2 1996p 329

The ancient catechumenate: A brief liturgical historical sketch, Cas Wepener, Stellenboosch theological journal, vol 9, no 1 2023.(https://www.scielo.org.za/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S2413- accessed 09 Oct 2025)

Holy Qurbana Taksa of Syro Malabar Church

Thomas Koonammakkal, Judeo Christisn and patristic roots, in Mar Thomma marggam, vadavathoor 2012 

Saint Pope John Paul II Orienatale Lumen

Naiju Jose Kalambukattu, Monsaticism in the East Syrian tradition, in Mar Thoma marggam, 2012, Vadavathoor Kottayam

Ascetic path and Monastic nature of East Syriac tradition

East Syriac Tradition and its sacred language Syriac

Dr Martin Thomas Antony

Catholic Church and traditions

The Catholic Church is the Universal Church comprising 24 sui iuris Churches. The mother Church is the Universal Church, and these 24 particular Churches are sister churches. The particular Church of Rome is a sister Church to other Eastern particular Churches[1]. These 24 particular Churches together as 24 expressions of faith. Thus, the Catholic Church represents the fullness of mysteries of God revealed to different cultures and languages and traditions.

There are 6 traditions in the Catholic Church. They are Roman, Alexandrian, Antiochene(West Syriac), Armenian, Chaldean(East Syriac)  and Constantinopolitan traditions[2].

Three streams of Christianity.

Christianity is the continuation of the Judeo-Christian movement of the Sleehe. The Church was born in Jerusalem on the day of Pentecost. Aramaic was the language that Our Lord Isho M’shiha, the Sleehe, Marth Maryam, the Mother of M’shiha spoke. The culture of the Judeo-Christian movement was Jewish and Aramaic. Christian Aramaic evolved into Syriac in and around Edessa. Thus Syriac stream of Christianity evolved.

Greek was the imperial language at the time. Christianity evolved in the Greek language  and culture in the Roman Empire, beginning from Antioch.  Later, in the western Roman Empire, Latin stream of Christianity evolved around Rome.

Thus, Christianity evolved in three streams Syriac, Greek and Latin in the beginning.

Syriac stream of Christianity

Disciples of M’shiha were called Christians for the first time in Antioch.They were a sect in Judaism. The Acts of the Apostles comments about early Christians being Nazerites, a sect with a certain vow. ( Numbers 6: 1-21) Acts 24:5  narrates that Paul was accused as a ring leader of Nazerenes.  Acts 18:18 suggests about a vow for Paul, and he cut his hair. Acts 21:23 also mentions about vows among the disciples.

Early Syriac Church was prominently ascetic[3]. At the time of Mar Aphrahat, The Syriac Christians were a group of baptised celebates with adherents[4]. This seems to be related to the origin of Christianity as a Nazirite sect in the Jewish religion. Even today, Christians are called Nazarenes. East Syriac tradition was isolated from the Churches of the West- Greco-Roman Churches due to political reasons; they were in the Persian Empire, who was in constant war with the Roman Empire. Due to Theological reasons and related to the Councils of Ephesus and Chalcedon, the West Syriac tradition-Antiochene tradition -evolved from the early Syriac tradition by the 5th century, imbibing elements of spirituality and theology from the Greek Church of Antioch while the East Syriac tradition continued in the Persian Empire.

Aramaic and Syriac

Aramaic language was the Chosen language. Abraham was chosen by God to be the Father of many nations and to establish a covenant as the chosen people of Israelites. Abraham was an Aramean. In the Book of Deuteronomy, 26:5, Yakkob stated that his father was a wandering Aramaean. Israelites were taken to Egypt and then back to Canaan. During this time period in various places, they imbibed many linguistic elements and their language became Hebrew. But at the time of Isho M’shiha, their language was Aramaic- the Palestinian Jewish Aramaic. During the Babylonian exile in BC 597- 537, the Israelites were taken to Babylon for a lifetime and the new generation learned Aramaic and forgot Hebrew. Nehemiah 8:7-8 narrates that when the Jews were taken back to Jerusalem from Babylon, they needed help to understand the book of Law read in the temple, proving that they could not understand Hebrew.

This was also God’s will that God wanted Isho M’shiha to speak in the same language of Abraham. Thus Aramaic was the language spoken by M’shiha and his disciples, Marth Maryam and  Mar Yawseph. Therefore, it would have been the same language that broke out from heaven at the river Yordnan at the time of the Mamodeesa of Isho M’shiha, the language in which the Malakhe spoke to Zacharias, Marth  Maryam and Mar Yawseph. Thus, Aramaic was the language of revelations.

This Aramaic evolved into Syriac language in and around Edessa. East Syriac language is a direct descendant of the dialect of Aramaic that was spoken by Isho M’shiha and his disciples. There is a strong lobby in the Syro-Malabar Church to refute the fact that today’s East Syriac is the direct descendant of the language of Isho M’shiha. But God has left several proofs for us.

Many transliterated words and phrases still preserved in the Bible like, Amen, Abba, Rabbi, Rabboni ( Yohannan 20:16) , Hosana (Mark 11:9) , Korban ( Mark 7:11), Talitha Qum (Mark 5:41), Ephatha ( Mark 7:34) Eli Eli Lama na  shabakthani ( Mathai 27: 46), Maran Atha ( 1 Cor 16:22) shows that they are still pronounced same in East Syriac today. The place names in the Bible, like Hakkel Dma, Beth Lahem, Beth saida, Beth Anya, Golgotha,( Mathew 27:33, Mark 15:34, Yohannan 19:17) are similar examples.

Names mentioned in the Holy Bible like Bar Thulmi, Bar Nabas, Bar Abbas, Bar Timeus  (Mark 10:46), Bar Sabbath ( Acts 1:23) confirm that these words are not Hebrew, as Bar Nabas would have been Ben Nabas if it were in Hebrew and Bin Nabas if it were in Arabic. Thus, we can conclude that today’ s East Syriac is the direct descendant of the Christian Aramaic that was spoken by our Lord Isho M’shiha and his disciples.

Early Syriac Christianity and its evolution

Early Syriac Christianity and the East Syriac tradition were devoid of Hellenistic characteristics and were purely Judeo-Christian or Semitic. Therefore, spirituality and theology evolved in a Semitic culture, especially during the period before AD 400. Writings of Mar Aphrahat and Mar Aprem, works like Odes of Solomon of the late second century, Acts of Thomas of the third century are examples[5]. Aphrahat witnesses the early ascetic spirituality of the East Syriac tradition. Anaphora of Mar Addai and Mar Mari evolved in this period with little possibility of Hellenistic influence.

 Later, during the 5th to 7th centuries, Hellenistic influence began with the writings of Philoxenus of Mabbug. Creative fusion of Greek and native elements is seen in this period. Syriac Christianity benefited from the influence of the Greek tradition of spirituality on the native Syriac spirituality led to an enrichment and thus the wonderful blossoming of the East Syriac mystical tradition in the 7th and 8th centuries[6]. Isahak of Nineveh is an example of this influence.

Western Christianity also benefited from this mutual influence, as many of the works of Mar Aprem were translated into Greek and Latin. The works of Isahak of Nineveh were translated to Greek and later to Georgian, Latin, Portuguese, French, Spanish, Romanian, Russian, and Japanese making it widely popularised across ecclesiastical and linguistic boundaries[7].

Prominent themes of Syriac spirituality

1 Descent of M’shiha into Sheol. This is a prominent theme in the Nicene Creed. Seen in Odes of Solomon and writings of  Mar Aprem. Sheol is considered a non-geographic space with non-historical time- sacred time- no past, present or future. This shows the victory of M’shiha over death.

2 Recovery of Paradise: M’shiha is considered as the second Adam and the hope to re-enter paradise through M’shiha. Adam lost his glory and became naked, but M’shiha, through his sufferings, healed Adam and provided a garment of Glory.  The Tree of Life was made accessible to humanity and elevated humanity to immortality through the sacramental life[8].

3 M’shiha, the heavenly bridegroom: This is also a Biblical theme based from Yohannan 3:29- and Mathai 9:15. Mar Aprem portrays  Mamoodeesa  as a betrothal of every Christian to the bridegroom the M’shiha, celebration of Holy Qurbana as a wedding feast and the kingdom of heaven as bridal chamber (gnona)[9].

4 Salvation as healing: Mar Aprem narrates M’shiha as a healer to heal the wounds of Adam . M’shiha has been portrayed as a Good Doctor and the medicine of Life[10]. Syriac writers like Aphrahat see sin as a wound and the medicine to heal the wound as penitence[11].

5 Divine Fire: Mar Aprem uses the image of fire to M’shiha[12]. Fire burns up and consumes as in Old Testament description of the fate of sinners, and it purifies and sanctifies. In the New Testament, fire appears as an image of Holy Spirit on Pentecost. Syriac writers narrate the divine fire in the womb of Marth Maryam B’thultha (the Virgin Mary) and in the river Yordnan at the time of Baptism of M’shiha[13]. This concept of fire parallels divine fire in the sacraments of Mamodeesa and Eucharist as described  in the tenth Hymn of Faith of Mar Aprem

‘Fire and spirit are in our baptismal font

In the bread and cup are fire and Holy Spirit’

6 The luminous eye: Mar Aprem describes the inner eye of faith that can only perceive the types and symbols of God hidden in the nature and the scriptures. Inner eye. (Luminous eye- shafiltha) needs faith as light for the normal eye and it needs lucid and clear through purity from sin[14].

7 The three fold church: The concept of the threefold church is seen in the Book of Steps. The heavenly Church, the visible church on earth, with its sacraments and the interior church of the heart of the faithful[15]. The body and heart in which our Lord Isho M’shiha dwells is in fact an altar. The visible church nurtures the faithful through the sacraments, and they enter the heavenly Church after death.

8 Monasticism and asceticism

The early Syriac Christianity was inherently ascetic and monastic. The Church at the time of Mar Aphrahat was a group of baptised celebates and adherents. Baptism was given only to adults with a vow of celibacy[16]. They were called Ihidaye. Bnai Qyama, virgins(B’thule)  and Qaddishe were the perfect members of the Church. They lived in the community rather than monasteries and nurtured the spiritual life of the community.

9 Divine Love:

Syriac authors of all time narrate about  God’s boundless Love. Love is the reason for the economy of salvation. Isahak of Nineveh expresses that the prime purpose of incarnation and crucifixion was God’s love for humanity[17].

Related Posts

Ascetic path and Monastic nature of East Syriac tradition

Oct 26, 2025

SAINT THOMAS CHRISTIANS AND THEIR CROSSES: TRADITION OF…

Sep 29, 2025

Plenary Assembly of the Bishops of the Eastern Catholic…

Sep 19, 2025

10 Self emptying and humility.

‘ For us men and for our salvation, God the Word, who is the only begotten Son and your image, did not regard his equality with you as something to be grasped. But he emptied himself, took the likeness of a servant and descended from heaven[18].

This prayer in the Holy Qurbana of the Syro-Malabar Church in the third G’hantha cycle of the Anaphora of Theodore(Second Qudasha)  is self-explanatory. God’s self-emptying (msarrqutha) Love needs to be reciprocated. Humility of the Kahna and the community is a prominent theme in the Liturgical prayers of the East Syriac tradition. Self emptying and humility are prominent themes in the writings of East Syriac Fathers like Yohannan the Ihidaya(John the Solitary) and Isahak of Nineveh[19].

11 Interior Virginity: Isahak of Antioch writes about Interior virginity. It is the aspect of virginity as a state of betrothal to M’shiha, the heavenly bridegroom at Mamodeesa. When a pagan poet wrote about  restoring virginity,  Isahak of Antioch replied that regaining lost virginity is possible through M’shiha through Mamodeesa. It is rebuilding the virginity by the Grace of God. Isahak of Antioch also describes Mamodeesa as a miraculous virgin birth in which, without a womb or pregnancy a person is reborn to virginity. Isahak also comments that marriage is not the destroyer of virginity: intercourse in accordance with God’s law does not corrupt virginity[20].

12 The pierced side of M’shiha: Syriac tradition through liturgical poetry, mystically describes the piercing of the side of M’shiha with the pouring of water and blood as pouring of graces through sacraments of Mamodeesa (water) and Eucharist( blood) . Mar Aprem describes the pierced wound as a passage of entry to heaven guarded by the sword[21]. Hebrews 10:20 describes the body of M’shiha as a veil as a passage to life. The altar veil in the East Syriac tradition represents the body of M’shiha, which is cut open, through which the faithful get the graces and as a passage to heaven. 

Yakkob of Sarugh describes that as the Bridegroom slept on the Cross, his side was pierced and gave birth to the bride, the Church, as Eve was created from the rib on the side of Adam while in deep sleep[22]. It also reminds us that all the Graces are made available through the Church that came from His pierced side.

This can be interpreted as a parallel to the veneration of the Sacred Heart in the Latin tradition.

13 Interior offering of prayer:  Prayer represents replacement of Old Testament sacrifices[23]. These sacrifices takes place in the new temples where God dwells(1 Corinthians  3:16, 2 Corinthians 6:16) – heart, Biblical centre of human intellect and emotion as narrated by Mar Aphrahat in his demonstration IV[24]. Aphrahat teaches that internal prayers need to be from a pure heart. Sahadona also emphasise the need for clensing the heart of resentment, prode, deceitfulness, ingratitude, and hypocrisy before proceeding to make an offering of prayer[25].This is related to the concept of threefold churches in the Book of Steps.

Syriac, the Chosen language, language of revelations and the Sacred language

Aramaic was the Chosen language.  Abraham Isahak and Yakkob spoke Aramaic. God wanted the Son of God to talk in the same language. Therefore, God allowed the Israelites to be in exile in Babylon for a full generation to learn Aramaic as their common language. The Syro-Malabar people are so lucky that they could preserve the language of revelations through their liturgy as pronounced in the first century. It is the Sacred language through which mysteries of salvation were revealed. When the  theological and spiritual matters are translated into other languages, the coherence and  sweetness are often lost. Therefore, it would be our duty not to allow the Syriac language to be lost forever but to use a semantic sense to keep some words and phrases in the translations for understanding the richness and fullness of the revelations. Translation of words and phrases such as Ruha D Khudsha, Qurbana, Mamodeesa etc, are to be avoided and promoting this Syriac vocabulary in our spiritual life is essential.

---

[1] Joseph Cardinal Ratzinger, Prefect, Congregation for the Doctrine of faith, a letter to the presidents of the Conferences of Bishops, 30 June 2000, note no. 8-12.

https://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_20000630_chiese-sorelle_en.html  accessed on 24/10/25

[2] CCEO Canon 28

[3] Barnard, the origins and emergence of the church in Edessa 175, Josua D Settles, an examination of the teachings of Ephraim the Syrian and Aphrahat the Persian sage and their implications for Christian discipleship in Africa E journal of religious and theological studies ERATS vol 8 issue 3 march 22 pp 68-88

[4] Early Eastern Christianity p 127

[5] Bishop Abraham D Mattom, Historic setting of the East Syriac Theology, in Pauly Maniyattu, (Ed.) East Syriac Theology, as Introduction, 2007, p 25-26

[6] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam,p 2

[7] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam,p 3

[8] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam,

[9] Mar Aprem, Hymns of Faith XIV 5, cited by Sebastian Broke,Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p40-41

[10] Mar Aprem, Hymns of Nativity 13.2, cited by Sebastian Broke,Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p40- 41

[11] Mar Aphrahat, Demonstration VII 3 cited by Sebastian Broke,Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p42

[12] Mar Aprem, Hymn on Faith, X 17 cited by Sebastian Broke,Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p42

[13] Mar Aprem, Hymn on Faith, X 17 cited by Sebastian Broke,Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p42

[14] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam, p 45-46

[15] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p 47-48

[16] F C Burkitt, Early Eastern Christianity, St Margaret Lectures on the Syriac-speaking Church 1904, New York, p 127

[17] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p 85

[18] Holy Qurbana of Syro Malabar Church, Order of the RAZA, Sept 2025 (English)Second Anaphora, third g’hantha cycle p 177-178

[19] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p 87-89

[20] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p90

[21] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p 91

[22] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p 94

[23] Psalms 141:2

[24] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam p 96

[25] Sebastian Brock, Spirituality in Syriac Tradition, SEERI, Kottayam , p 97